Weblog

Wennen

De eerste maand zit er alweer op en die is voorbij gevlogen!
Ik voel me weer thuis in dit mooie land met z’n lieve mensen.

De eerste dagen is het even wennen geweest aan de temperatuur en dat betekent voor mij veel hoofdpijn, maar na een paar dagen en gewend zijn aan het vele water drinken trekt dat langzaam bij. De eerste dagen moet ik ook altijd een beetje wennen aan het eten, vorige bezoeken had ik regelmatig last van diarree, dus ik begin maar voorzichtig aan en hou het veelal bij thuis eten of patat. Inmiddels maak ik me daar niet meer zo druk om, als het komt, dan komt het, maar ik wil vooral genieten en alles hier proeven!

Dan is er ook nog iets waar ik denk ik nooit aan gewend zal raken denk ik, hemel en hel liggen hier in Afrika wel erg dichtbij elkaar. Daar is natuurlijk al veel over gezegd en geschreven, maar het blijft me hier bezig houden, ’t is moeilijk een plekje te geven.

De gezinnen die ik ken vanuit mijn voormalige werk in Blessed Camp en de gezinnen die ik nu voor KidsCare bezoek daar zou je voor geen goud mee willen ruilen. Zeker de afgelopen dagen met de regen bedenk je je dat nog eens extra. Tuurlijk os de regen een welkome gast in verband met de landbouw, maar vele gezinnen houden het thuis niet droog , omdat hun daken niet bestand zijn tegen de hoosbuien. De huisjes bestaan uit modder en stro en de daken zijn van zogenaamde makuti gemaakt, veelal niet goed onderhouden.  We zijn zelfs bij een moeder op bezoek geweest, die woonde samen met haar dochter in een huisje op palen, omdat de muren beneden het hadden begeven. Wij zouden er net onze kont in kunnen keren, maar daar houdt het mee op. Dochterlief moest waarschijnlijk haar huiswerk daar ook maken, wat sowieso al een behoorlijk opgaven is in Kenia, omdat zonder elektriciteit het in Kenia om half zeven pikkedonker is.

En hier zit ik dan in mijn geweldige optrekje, waar ik echt heel erg blij mee ben, maar waardoor ik me ook een enorm verwende westerse trut vindt. Aan de ene kant geniet je er wel extra van, omdat je er zo bij stilstaat, maar ik kan me soms ook behoorlijk schuldig voelen, wie ben ik om te kunnen genieten van een douche, een gasstel, een koelkast,  licht  en televisie…
En dan heb je ook nog het prachtige paradijs van een strand vlakbij me. Voor mij is het een genot om naar te kijken, te dagdromen als ik kijk naar de op en neergaande golven, maar voor de Kenianen hier is het vooral hun levensvoorziening (vissen), dan gaat de romantiek er snel vanaf.

Wat ik wel mooi vind om te merken dat de mensen hier die het minder hebben dat absoluut niet uitstralen. Ik hoor weinig mensen zeuren en de gastvrijheid is enorm. Natuurlijk zullen zij ook weleens denken waarom zij we en ik niet, maar het staat het onderlinge contact niet in de weg.
Het enige wat dat in de weg staat is toch wel mijn zeer gebrekkige Kiswahili, maar daar kom je soms met handen en voeten ook wel weer uit.

Skypen met Roos

Heerlijk om te weten dat internet ook in ontwikkelingslanden zijn dienst bewijst! Een eerste skypedate met Roos maakte duidelijk dat er in korte tijd ontzettend veel gebeurd. Roos is met Ali, de lokale directeur van Kids Care bezig geweest werkbezoeken af te leggen, inmiddels zijn Gerard en Lisette (bestuur van Kids Care) aanwezig en is duidelijk dat Waridihome en Kids Care nauw gaan samenwerken. Zoals Roos het nu ziet kan ze een bijdrage gaan leveren op inhoudelijk vlak; bv het beter vormgeven van de huisbezoeken die door de lokale vrijwilligers regelmatig worden afgelegd.  Het is belangrijk gezinnen goed te coachen en daar is meer training voor nodig  (waar vraag je op door, hoe zorg je dat voldoende helder wordt wat goed gaat en niet goed gaat etc.) Daarnaast zal binnen afzienbare tijd nu duidelijk worden welke gezinnen onder WaridiHome gaan vallen zodat we gezinnen daadwerkelijk kunnen gaan volgen en de donateurs op de hoogte kunnen houden van de resultaten. En natuurlijk het starten van de  daadwerkelijke financiële steun. Het plan van aanpak ligt daarvoor nu behoorlijk klaar.

Tot zover! Margreet

Nieuws uit Kenia

En het blijft natuurlijk allemaal één groot avontuur!

Ondertussen verblijf ik bij mama Jane in Msambweni, heerlijk om hier terug te zijn. De rust die dit plaatsje uitstraalt daar kan ik erg van genieten. En natuurlijk van het gezelschap van Jane en haar geweldige kookkunsten.

Terug zijn op Blessed Camp was ook bijzonder.  De kinderen  herinnerden zich mij nog wel, maar waren ook erg voorzichtig.
Fijn om te zien dat het klaslokaal wat is opgeknapt, want een likje verf en ramen kon het wel gebruiken.
Maandag ga ik er weer een bezoekje brengen, want dan is de medische dienst ook aanwezig en zal ik ook een uitgebreide rondleiding krijgen, want er zijn nog een aantal andere dingen flink veranderd. Ik ben benieuwd!

En voor het doel van mijn reis lijkt alles nog op rolletjes te lopen.
Gister ben ik op bezoek geweest in Shimoni.  Kon helaas geen contact krijgen met de engelse organisatie voor mijn vertrek, dus min of meer op de bonnefooi.
Van de vorige keer kende ik nog iemand met motor, die ook bekend was in Shimoni, dus achter op de motor richting Shimoni  vertrokken. Echt heerlijk, het uitzicht achter op en de wind door je haren!
In Shimoni werd ik al opgewacht door de oom van mijn papa Allan. Hij heeft me de hele dag op sleeptouw genomen.

Allereerst heb ik kennis gemaakt met de assistant Chief van Shimoni en hij heeft me kort verteld tegen welke problemen ze in Shimoni aanlopen. Hij wil me zeker van dienst zijn als ik uiteindelijk in Shimoni kom om een project op te richten.
Vervolgens zijn we naar twee verschillende scholen geweest, een private school en een publieke school. Vooral de publieke school kan wel wat ondersteuning gebruiken. Wij kunnen ons daar eigenlijk geen voorstelling van maken. Onderwijs in Kenia is gratis, maar de regering heeft een veel te klein budget om te zorgen dat alle leerlingen naar school kunnen. Er is altijd een te kort aan opgeleid personeel, aan lesboeken, stoelen, tafels en sanitaire voorzieningen.
Daarnaast is het een groot probleem dat kinderen vaak een grote afstand moeten afleggen om op school te komen en dat ze van huis uit geen eten meekrijgen.

Stel je voor dat je ’s ochtends zonder ontbijt 5 km moet lopen om op school aan te komen, vervolgens heb je les tot één uur. Er is geen lunchprogramma, dus is het de bedoeling dat je thuis gaat eten. Thuis is vaak geen eten, dus kinderen hangen in Shimoni rond op zoek naar eten. Om twee uur begint de les weer in de zengende hitte. Sommige kinderen hebben dan nog steeds niets gegeten. Water is o pdeze school ook niet aanwezig. Aan het einde van de dag moet je ook nog 5 km terug lopen naar huis.
Je kunt je voorstellen dat je weinig energie hebt om de lessen op school te volgen en dat het uiteindelijk meer oplevert (op de korte termijn) om de hele dag op zoek te gaan naar eten, te bedelen of je moeder thuis te helpen.

Dit gebeurt veel in Shimoni en levert de zogenaamde drop outs op.

Een ander onderwerp van gesprek was het opzetten van een weeshuis. De Kenianen in Shimoni die ik gesproken heb gaven allemaal aan dat er een noodzaak is voor het opzetten van een weeshuis. Op dit moment er is er een weeshuis te vinden op het eiland Wassini. Dit is echter een huis gerund door moslims en alleen toegankelijk voor moslims. In Shimoni zouden ze graag zien dat er een weeshuis komt zonder religieuze achtergrond, zodat alle kinderen kunnen worden toegelaten.
Op de vraag of er veel weeskinderen wonen in Shimoni en wat er dan nu met ze gebeurt kreeg ik niet echt een duidelijk antwoord. Op de scholen waren een aantal weeskinderen aanwezig, maar waarschijnlijk hebben de meeste weeskinderen geen mogelijkheden om naar school te gaan. Op dit moment worden ze binnen de gemeenschap opgevangen door familie. De vraag wordt echter gesteld of ze wel krijgen wat ze nodig hebben op het gebied van verzorging, affectie en onderwijs. Vaak worden ze achtergesteld op de andere kinderen in het gezin. In de ogen van de mensen die ik nu gesproken heb zou eenw eeshuis hierbij een uitkomst bieden.
Echter als je spreekt met andere organisaties dan hoor je juist dat kinderen op dienen te groeien bij hun eigen familie.
Een mogelijkheid voor een project zou dan kunnen bestaan uit het ondersteunen van deze gezinnen. Door bijvoorbeeld te zorgen dat er een vorm van dagopvang is voor de wezen (peuterspeelzaal, school) en een voedselprogramma. Op deze manier wordt de familie ontlast en krijgt het kind de juiste mogelijkheden om zich te ontwikkelen binnen zijn eigen gemeenschap/familie.

Veel om over na te denken dus als ik teug ben. Als Stichting willen we een duurzaam project opzetten, gedragen door de gemeenschap.

Morgen ga ik opnieuw op bezoek bij een weeshuis. Ditmaal gevestigd in Msambweni en gerund door een duitse vrouw.
Ik ben heel benieuwd naar haar ervaringen en contacten.

Dinsdag ga ik weer terug naar Shimoni, dan kan ik een dag meelopen met de engelse organisatie. Zij zullen mij dan aan hun lokale contactpersonen voorstellen. Als het goed is blijf ik dan ook slapen om de volgende dag vakantie te kunnen vieren. Dan ga ik een dagje snorkelen!

Hieronder een aantal impressies!

Eerste verslag vanuit Mombasa, Kenia

Tja en dan is het opeens zover! Dan sta je op Schiphol en gaat het eerste werkbezoek bijna beginnen. Toch wel heel erg spannend!
Maar goed, werd in Mombasa goed op gevangen door Peter en Peter en het Doingoood house voelde als thuis komen.
Er zijn een heleboel vrijwilligers aanwezig, dus dat is gezellig! Leuk weer om hun enthousiaste verhalen te horen!

Maandag was een dag van acclimatiseren, regelen van een nieuw keniaans nummer, geld proberen te krijgen uit een muur en het maken van de eerste afspraken. Gelukkig liep het laatste erg gesmeerd! En dat is dan toch het belangrijkste van mijn huidige trip!

Vandaag dus al twee afspraken gehad, een met een engelse organisatie, die onder andere erg actief is in Shimoni. Zij kunnen mij dus goed voorlichten en voorstellen aan lokale mensen. Echt super hoe goed dat liep en wat een wonder dat je zo iemand dan op het juiste moment mag ontmoeten!
Daarna op bezoek geweest bij Happy Rock. Een weeshuis gerund door een nederlandse vrouw en haar keniaanse man. Alleen de tocht ernaartoe is voor mij al een avontuur. Echt geweldig, gebruik gemaakt van een matatu, de ferry, een motor en een tuktuk. Vooral achterop de motor is met dit hete weer geen straf!
Een goed beeld gekregen van Happy Rock en fijn bijgepraat en informatie uitgewisseld met Nel en haar personeel. En natuurlijk direct een kleine spruit op schoot gehad!

Het voelt alsof ik op de goede weg zit!
Morgen vertrek ik richting bij mijn keniaanse Mama, kan niet wachten! Heb mijn favoriete maaltijd van haar alweer besteld, chapati met kokosbonen!
En ga natuurlijk langs bij Blessed Camp, ben erg benieuwd hoe al doe kids gegroeid zijn! Ben helemaal opgewonden, hoop dat ik mijn tranen kan beheersen als ik ze weer knuffel, want vrouwen die huilen is niet echt een gewoonte hier!
Donderdag hoop ik verder te reizen naar Shimoni en daar met de lokale bevolking en de veldwerkers van GVI oppad te kunnen.

Dit was het weer even voor nu, jullie merken dat het inspirend is om hier te zijn en dat ik weer een mooie mensen heb ontmoet.

Kwa heri

Roosmarijn
Waarschijnlijk heb ik de komende tijd geen internet in de buurt, maar hoop jullie snel meer te kunnen vertellen!

Eerste acties uitgezet

Aan ideeen voor acties geen gebrek, zo bleek uit de laatste vergadering van onze projectgroep. Er staan meerdere acties in de startblokken. We bereiden een  actie op een lokatie  in Zutphen voor wat een uiteraard Afrika getinte middag zal worden vol actieve workshops, opgeluisterd met muziek en hapjes. Een soort Afrika dag plus variant! De datum staat al gepland, 21 april, dus noteer dat alvast!  We gaan deelnemen aan één  of een aantal boekenmarkten. Voor mensen die boeken kwijt willen, we zijn geinteresseerd in nog goed verkoopbare boeken (dus liefst niet te oud en populair). Aanstaande koninginnedag zullen we ook zeker ergens op een rommelmarkt te vinden zijn en we gaan schoolprojecten voorbereiden. Dat houdt in het geven van interactieve presentaties in  de groepen en daaraan gekoppeld acties zoals een sponsorloop of iets dergelijks. Verder staat een tweede benifietconcert op het programma en zijn er ideeen om onze werkgevers te betrekken in acties.

We houden jullie op de hoogte

Margreet

Inspiratie door Wilde Ganzen

 Een inspirerende training van de Wilde ganzen heeft Roosmarijn  en mij als voorzitter aangescherpt in onze visie op ons project. De training was gericht op  de opvang van straat en weeskinderen. Het gaf  inzicht in de problematiek van het weeskind in ontwikkelingslanden en begon met een ogenschijnlijk simpele vraag: “wat heeft een kind eigenlijk nodig, wat zijn zijn of haar behoeftes, en hoe staan de verschillende behoeftes van een kind in verhouding tot elkaar”?  Dit is subjectief en verschilt per individu, maar nog belangrijker, ook per cultuur.  Met een leuke oefening werd dit onder de loep genomen en werd duidelijk hoe belangrijk het is je lokale partners te betrekken bij het onderzoeken wat zij nodig vinden voor de kinderen in hun gemeenschap. Daarnaast werd de nadruk gelegd op de behoefte van een kind om zich te hechten, en hoe mis dit kan gaan als een weeshuis grootschalig en met wisselende verzorgers wordt vormgegeven. Het was aldus ook een duidelijk pleidooi voor het opzetten van gezinshuizen en het stimuleren van pleegzorg, netwerkopvang etc. En daarnaast een pleidooi om in je projectplan op te nemen hoe je de kinderen kan voorbereiden op de wereld daarna,  en in een zorgplan uit te werken hoe je het kind gaat begeleiden met thema’s als “waarom woon ik hier”, of  “wat is mijn  geschiedenis”.  Het begrijpen van die context is belangrijk voor hun toekomst . Naast deze inhoudelijke training was het veel uitwisselen van tips en tricks, netwerken etc.  Onze hoofden zaten vol maar wel met goede stof om na te denken!